Vorige week was ik 6 dagen naar Londen met zoonlief. Voor de vakantie was ik natuurlijk dapper aan ’t trainen en was ik blij dat ik twee keer 10 minuten achter elkaar kon hardlopen. Nu, na een weekje niks doen (nou ja, “niks doen” is ook niet helemaal waar – we hebben heel wat gelopen!), begin ik ‘m toch enigszins te knijpen. De Bergrace by Night is aanstaande vrijdag al, en dan “moet” ik dus 5.6 km lopen, waarvan het laatste stuk nogal een steile klim is. En ik heb nog niet eens één keer 5 km aan één stuk gerend. Maar opgeven is echt mijn eer te na, dus ik ga ‘m hoe-dan-ook lopen. Al moet ik kruipend over de finish…

Ik bedacht dat ik vanavond een “generale” ging doen: eens kijken of ik een rondje Wageningen zou kunnen? Dat is meer dan ik vrijdag moet, dus als dat lukt, dan kom ’t vrijdag ook wel goed. Ik was nog niet eens halverwege of mijn benen waren al ontzettend zwaar, maar ik bleef gewoon doorlopen. Dat is eigenlijk de hele clue van hardlopen: gewoon niet stoppen. En een beetje rustig blijven ademen.

Ik heb drie keer een klein minuutje gewandeld. Ik nam me voor om tot het stoplicht bovenop de berg te rennen en dan even pauze nemen om over te steken. Zul je net zien dat als je het het hardste nodig hebt, dat dan het stoplicht meteen op groen springt als je er bent. Daarna nam ik me voor om tot het grote kruispunt te rennen en daar weer even pauze te houden. Stonden er net een paar fietsers te kletsen. En dan vind ik het gênant om te gaan wandelen. Dus toen ben ik nog maar iets verder gerend, tot ik uit hun zicht was. Mijn derde pauze was bij het stoplicht waar ik de rondweg over moet steken om onze wijk weer in te gaan. Ook dat stoplicht sprong vrijwel meteen op groen. Daarna nog het laatste stukje gerend, tot het zebrapad vlakbij ons huis.

Helaas is mijn sporthorloge stuk (nou ja, niet het horloge zelf, maar het polsbandje), dus ik weet mijn tempo niet precies. Maar ik heb in totaal 7 km gelopen, in ongeveer 50 minuten. Dan zit ik dus op ruim 7 minuten per kilometer. Niet echt een strakke tijd, maar ik ben er wél trots op dat ik überhaupt zo’n eind kon rennen. En het geeft vertrouwen dat het vrijdag ook wel gaat lukken!