Als ik zo op Social Media kijk, dan lijkt het of ik de enige foodblogger ben die vandaag geen Valentijnscakes, -koekjes, -gerechten of -hapjes op zijn/haar blog zet. Maar eerlijk gezegd vind ik de hele Valentijnsdag-hype een beetje overdreven. In mijn tijd (#vertelnogeensvanvroeger #grootje) was Valentijnsdag vooral iets voor tienermeisjes. Wekenlang was je aan het dubben wat je op je Valentijnskaart moest zetten. Een kaart met twee forever-friends-beertjes en veel hartjes. Anoniem, natuurlijk, want dat was het hele idee van Valentijnsdag. En als je dan al je moed bij elkaar had geraapt en de kaart bij die leuke jongen in de bus had gegooid (of -veiliger- op de bus had gedaan), dan hoorde je er niks meer van. Misschien kreeg de leuke knul in kwestie wel stápels valentijnskaarten, a la Boer zoekt vrouw, stel ik me zo voor. En hij kon natuurlijk moeilijk alle geinteresseerde dames persoonlijk berichten. Of de leuke knul in kwestie had werkelijk geen idee van wie die kaart was omdat je als niet-populair meisje praktisch onzichtbaar was. Of leuke-knul-in-kwestie wist best dat die kaart van jou was, maar zag je gewoon heel erg niet zitten. Al was hij dan in ieder geval wel nog zo aardig (al dan niet op aandringen van zijn moeder) dat hij je niet ten overstaan van zijn vrienden voor schut zette.
Ik geloof niet dat ik zelf wel eens een échte Valentijnskaart heb gekregen. Van een anonieme bewonderaar, bedoel ik. Wel van mijn moeder, maar dat is Valentijns-technisch toch niet helemaal niet hetzelfde. (Sorry, mam!) En toen ik verkering met Edwin had, kreeg ik natuurlijk van hem wel een kaartje. En hij van mij. Inmiddels zijn we ruim 26 jaar bij elkaar, en doen we niet echt meer aan Valentijnsdag. Nu ik dit type moet ik er wel aan denken dat Lone op het kinderdagverblijf “vadertijdsdag” had verstaan. Zij dacht dat het een soort tegenhanger van moederdag was. Voor zover ik weet hadden de kinders geen valentijns activiteiten, vandaag.
Voor ons was vandaag dus een gewone thuiswerkdag/werkdag/schooldag. Maar thuiswerkdag is voor mij zelfgemaakte-soep-voor-lunch-dag! Ik maakte vandaag deze Blue Castello-soep. Ik ben een beetje in een blauwe kaas bui, merk ik. Het is een heerlijk zachte soep. En lekker hartig! Wat mij betreft een aanrader!
Ingrediënten
4 aardappelen
1 ui
1 teen knoflook
1 klontje boter (ongeveer 15 gram)
2 bouillontabletten (groentebouillon)
1 stukje Castello Creamy Blue (150 gram)
100 ml slagroom
Bereiding
Pel en snipper de ui.
Smelt de boter in een pan met een dikke bodem. Bak de ui glazig in de gesmolten boter. Snij de knoflook fijn en bak die een minuutje met de ui mee. Schil intussen de aardappelen en snij die in blokjes. Bak de aardappel even kort met de ui mee. Voeg dan een liter koud water en de bouillontabletten toe. Breng aan de kook en laat zachtjes doorkoken tot de aardappel zacht en gaar is.
Neem de pan van het vuur en pureer de soep met een staafmixer. Snij de Castello Blue in plakken. Hou een paar mooie plakken apart en verkruimel de rest van de blauwe kaas met twee vorken. Roer de verkruimelde kaas door de soep, tot de kaas gesmolten is. Zet de pan niet terug op het vuur. Pureer de soep nog een keer, zodat de stukjes blauwe schimmel ook vermalen worden. Giet tot slot een scheutje slagroom door de soep.
Schep wat soep in een bord of kom en leg er een paar stukjes Castello Blue op.
Eet smakelijk!
Misschien vind je dit ook lekker?
Bleekselderijsoep met Castello Blue
Pasta met pompoen en pijnboompitten (en Castello Blue)
Plaattaart met bloemkool, blauwe kaas en hazelnoten
0 reacties